Dokument księcia Świętopełka Wielkiego z 1224 r.
Tekst dokumentu opublikowany w Pommerellisches Urkundenbuch Maxa Perlbacha z 1882 r.:
Tłumaczenie tekstu wg Hanny Woźniak:
W imię świętej i niepodzielnej Trójcy. Ja Świętopełk (Swantopolcus – Świętopełk II Wielki) książę Gdańska, chcę powiadomić tak współczesnych jak i przyszłych, że mój ojciec imieniem Mściwoj gdański (Mistwus – Mściwoj I) w swej słabości (w okresie choroby/starości) naszym mnichom, których dobroć Boga ulokowała w miejscu, które nazywane jest Oliua (Oliwa), zbudowanym na mojej własnej posiadłości, która przypadła mi w udziale ze spadku ojcowskiego, posiadłość, która nazywa się Uscov (wg Prausta prawdopodobnie Gischkau – Juszkowo), przyłączył jako lek swej duszy (remedium). Po jego śmierci (Mściwoja I) posiadłość, którą mój ojciec dał wymienionym zakonnikom, ja otrzymałem, robiąc z nimi zamianę, zgodnie z ich wolą dając im inną posiadłość, która nazywa się Bargneuiz (Barnewitz – Barniewice).
Przeto, aby obecna mapa wzmocniła się w każdej części i żeby miejsce w Oliwie nie doznało żadnej przeszkody w swoich posiadłościach w przyszłości, najpierw należało wydać bieżące pismo, ponieważ Sambor (Samborius I gdański) przyłącza tymże zakonnikom posiadłość, czyli Puzk (Puck). Lecz ponieważ nie mógł pozostać na tym miejscu dla zbudowania tutaj forum, przyjął na ich prośbę tę samą posiadłość, przydzielając im inną, która nazywana jest Starin (Starzyno). Zaś po śmierci Sambora, brat z brata – ojciec mój, czyli Mściwoj zaczął panować, który trzy posiadłości świętej Maryi ofiarował dla siebie i swoich poddanych, których nazwy są następujące: Cimeln (Chmielno), Tristitza (Trzcica – zaginiona wieś), trzecia zaś nazywa się Uscov, którą to posiadłość, która nazywa się Bargnewitz mnisi odzyskali na zasadzie zamiany ze mną, ponieważ byliśmy wstępnie umówieni. Również osad, które świętej pamięci Sobezlauz (Sobiesław), syn Sambora już wcześniej w określonym miejscu złączył, nazwy są następujące: Starin, Rumina (Rumia), Sarnouitz (Żarnowiec), Wadina (Wadzino) i Wostritza (Ostrowite).
I nie można przemilczeć, że ponieważ dobrej pamięci (godny szacunku) Sulis osadę, czyli naturalnie Ruminam założył, w wyznaczonym miejscu założyli Vnizlaus (Unisław) Warsov (Warschkau – Warszkowo), a Heinricus (Henryk) Govina (Gowino).
Zresztą, ponieważ należy naśladować święty i dobry przykład ojca, do tego samego idąc, postanowiliśmy, aby tak, jak dotychczas wolność, którą już wcześniej dał wspomnianym mnichom, nikt nie zmieniał, lecz tak przez obecnych jak i przyszłych najsilniej była trzymana: tak więc ja tak dla uczczenia ducha (pamięci) mojego ojca, jak dla ocalenia mojej i moich poddanych, wolność, którą mieli od przodków, przyznaję wszystkim ich przedstawicielom, zastrzegając sobie przebudowę grodu w Gdańsku, tylko z tego względu, że jeśli uległby spaleniu, to przez własną niedbałość lub z ręki nieprzyjaciół. Biorę na siebie także, że jeśli poganie lub Polanie próbowaliby napaść tę ziemię i rzeczywiście wzięliby w niewolę tak zakonników, jak i innych ludzi, stawić opór nieprzyjaciołom i bronić ojczyzny.
Świadkami zaś tego potwierdzenia (umowy) są następujące osoby: Wartizlaus (Warcisław I świecki), Samborius (Sambor II), Ratiborius (Racibor Białogardzki) – moi bracia, moja matka Svinizlaua (Zwinisława), moja żona Eufrosina (Eufrozyna), a także Jarozlaus (Jarosław), Vnizlaus, Marcus (Marek), Swor i Ratmannus. Toteż na współczesnej mapie przez odcisk naszej pieczęci umacniamy (zabezpieczamy) tę darowiznę. Nikomu nie wolno jej złamać wkrótce potem, a ktokolwiek tego próbowałby, niech będzie przeklęty, a także niech wie, że przez Boga będzie potępiony. Wszystkim zaiste w tym samym miejscu swoich praw zachowującym i dobre rzeczy czyniącym, niech będzie pokój Pana naszego, Jezusa Chrystusa. Amen.